Era un pobo perdido no medio dun gran monte. Oito ou nove casiñas perdidas polo medio e unha pequena capela cun campanario.
Dende alí podíase ver o mar, tan amplo e gris como o ceo que cubría aquela triste vila.
A vida era fácil pero monótona. Había poucos veciños e todos se coñecían. Pero aquilo era escuro e tenebroso. Sobre todo nos invernos: moita chuvia e pouco sol.
E alí, enriba do muro frente ao mar, Xan escribía os seus versos.
Era un homiño revellido e barbudo que sentaba cada tarde a ver a ondaxe do grisáceo e solitario mar. Dende alí e con dificultade de visión escribía con lentitude todo o que a súa cabeza traballaba.
Solitario e rosmón a pesar da súa sensibilidade interior que plasmaba nos seus poemas. “Sempre malhumorado e moi cascarrabias”, así o describían os seus veciños. Pero lles custaba comprender a realidade daquel vello.
Un gran home asomábase nas súas rimas e una boa persoa nos parágrafos que pouco a pouco recitaba.
Tatexo e cunha tremorosa voz, recitáballe o escrito á súa pobre muller que alí enriba, no ceo, esperábao con gran impaciencia.
“Miña amada , que así moves as ondas do mar.
Están vacías e tristes sen ti.
E eu frío como o noso lar.
Cántalle ao vento, miña rula.
E espérame alí enrriba.
Ti espera a que eu suba.
Como con medo tremo de impaciencia, amor.
Non dá chegado ahora de marchar
e eu só gardo a miña dor.
Gris o ceo ilumíname, vidiña santa.
E seguen así os meus versos esperan,
ao carón do mar, a onda máis alta.”
Ríanse os nenos da vila do home vello e da súa loucura pero é así, a verdade que ningún poeta como él veuse dende aquela.
Pouco a pouco o vello perdeu a cabeza…
Os seus desexos cumpríronse un tras outro.
Antes de cumprirse o último desexo o vello levantouse da súa mecedora e dobrou todos e cada uns dos poemas que escribira. Foi escondendo un tras outro os poemas, deixando así unhas pistas que conducían onde estaría cando morrese.
O vello foise ao día seguinte cumprindo así o seu último desexo.
Os nenos do pobo encontraron as primeiras pistas e pouquiño a pouquiño as seguiron.
Foron dar á beira da praia alí onde o vento non sopra, se non susurra. Atenderon ao primero canto pero non escoitaron nada.
Pasaron así as horas e os nenos seguían atendendo ás ráfagas que o vento recitaba cada vez máis e máis alto.
O neno máis novo do pobo decidíu marchar cara o muro onde o vello sentaba cada tarde.
-¡O vento vai hacia alí! ¡E os susurros morren tras o muro onde el se escondía!
Todos correron ao caron do muro. Alí enrriba o vento azotaba moito menos e se escoitaba mellor o que quería dicir.
Nun intento de asomar a cabeza unha das nenas esbarou e cando caeu ao chan encontrou a derradeira pista:
“Perdín o meu desexo ao deixar de camiñar.
Hoxe a Mar chóralle ao vento que quería amar.
¡Muller! Eu choro contigo dándolle a espalda ao meu lar.
E aí, ao teu carón, pronto vou estar.
Grazas miña rula e deixa de chorar
que estea onde estea non olvidarei o teu cantar.
Bicos e ata pronto agora teño que marchar
porque a ondiña máis alta acaba de chegar.”
Os nenos miraron a raiola que saíu de entre as nubes negras que cubrían o ceo. O vento susurrou con máis forza e unha gran ondaxe levantouse repentinamente.
A onda máis alta parecía chegar ao ceo e alí, no horizonte, Xan dixo adeus e abrazou con forza a Mar, a sua amada dende cativo e a que lle susurraba no vento.
Ninguén se deu de conta; pero Matías, o neno máis pequeno de todos devolveulle a despedida.
Anos despóis Matías encontrou un amor.
Era unha rapaciña coqueta que sentaba na praia e cantáballe ao mar:
“Levas o meu nome
e tamén ao meu namorado.
Bótao na beira pronto
que me debe un recitado.
Mar ti que vés de lonxe
e ves chorar ao meu can,
devólveme ao meu amado
e de nome ponlle Xan.”
